با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست
یا رضای دوست باید یا رضای خویشتن
خواستم بگم عشق اون بقل عشق به پول عشق به ماشین عشق به خونه جا نمی گیره...
خواستم بگم نه اینکه آرزو خوب نیست وقت کمه!
خواستم بگم این چیزا خوبه ها ولی بهش دل نبستن بهتره...
خواستم بگم برگشتن تو راه اون از همه ی اینا بالاتره...
خواستم بگم فقط رضایت اون مهمه نه مردم،
نه رییسمون.نه داداشمون.نه دوستمون.نه خودمون.اینام جای خود ولی اون مهمه چی می گه!
خواستم بگم...بی خیال...اصلا همین یه بیت شعر بس بود...
در شگفتم از آن که خانه ی نابود شدنی را آباد می کند اما جایگاه همیشگی را از یاد برده است...امام علی (ع)
از صبح تا شب می دوییم واسه اینکه جمع کنیم زندگیمون بهتر شه..فلان چیزو بخریم...مثل موبایل.ماشین.خونه...بابا به خدا هدف این بوده ما بیایم اینجا آدم شیم به کمال برسیم و پاک شیم...مثل فولاد آبدیده شیم...نه غرق شیم تو کثافت کاری...تو خیانت...تو این پولای کثیف...تو این کارای مزخرف و وقت تلف کن...
خدا رحمت کنه مرحوم حاج آقا دولابی رو:هر وقت آدم شدیم ملاِِیکه برای ما سجده می کنند همانطور که برای پدرمان آدم سجده کردند...
پس اومدیم آدم شیم خودمونو خفه نکنیم...دست به هر کاری نزنیم...مال مردمو نخوریم که فلان وسیله رو بخریم...ارزششو نداره اگه یک کم فکر کنیم...خدا خیر بده اون کسی رو که فکر می کنه بعد یه کاری انجام می ده...
یه خوردم فکر اون دنیا باشیم که به قول مولا جایگاه همیشگیمونه...
می دونم که تو بیشتر از من می دونی پس به دل نگیر رفیق...
عشق رازیست به اندازه ی آغوش خدا
عشق آنگونه که می دانم و می دانی نیست 
شیعه ی ما کسی است که از ما پیروی کند و پا جای ما بگذارد و به کردار ما اقتدا کند.پیامبر خدا(ص)
خستم از این که هر سال محرم میاد تو سر خودمون می زنیم گریه می کنیم عزاداری می کنیم ولی آدم نمی شیم...
خستم از اینکه تو عزاداری امام حسین دعوا می شه...راه مردمو تو خیابون می بندیم...علم بازی می کنیم...زنامون آرایش می کننو راه می افتن تو خیابونا...
خستم از اینکه یه خورده تغییر نمی کنیم...یه خورده خوب نمی شیم...دنبال چی می گردیم ما...این بوده هدف امام حسین...
ما پیرو اوناییم واقعا...!!!
دلتنگم و با هیچ کس میل سخن نیست
کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست...
خدا تمام بديها را با يک خوبي فراموش ميکند
انسان تمام خوبيها را با يک بدي فراموش ميکند ؛
ولي خدا تمام بديها را با يک خوبي فراموش ميکند...
خدا نخواهد
آتشي نمى سوزاند "ابراهيم" را ،
و دريايى غرق نمي کند "موسى" را ؛
کودکي، مادرش او را به دست موجهاى "نيل" مي سپارد ،
تا برسد به خانه ي فرعونِ تشنه به خونَش ؛
ديگري را برادرانش به چاه مى اندازند ،
سر از خانه ي عزيز مصر درمي آورد !
مکر زليخا زندانيش مي کند ،
اما عاقبت بر تخت ملک مي نشيند...
از اين "قِصَص" قرآنى هنوز هم نياموختي؟!
که اگر همه ي عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند ،
و خدا نخواهد ؛
نمي توانند ...
او که يگانه تکيه گاه من و توست !
پس ؛
به "تدبيرش" اعتماد کن ،
به "حکمتش" دل بسپار ،
به او "توکل" کن ؛
و به سمت او "قدمي بردار" ،
تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشيني...
مطمـئن باش که خداوند عاشقانه دوستت دارد...
مطمـئن باش که خداوند تو را عاشقانه دوست دارد ؛
چون در هر بهار برايت گل مي فرستد و هرروز صبح آفتاب را به تو هديه مي کند ..
به ياد داشته باش که پروردگار عالم با اين که مي تواند در هر جائي از دنيا باشد ،
قلــب تو را انتخاب کرده و تنها اوست که هر وقت بخواهي چيزي بگوئي ، گوش مي کند ...
|
به سمت خدا قدمی بردار... |
اي آنکه رحم ميکني بر کساني که بندگانت به آنها ترحم نمي کنند ،
و اي آنکه مي پذيري بنده اي را که هيچ شهري او را نمي پذيرد ؛
و حاجتمندان به درگاهت را خوار نمي سازي ،
و اصرار کنندگان را نا اميد نمي کني ،
و گستاخان را از آستانت نمي راني ؛
و تحفه هاي ناچيز بندگان و کارهاي نيک ولي کوچک آنها را رد نکرده و جزاي آن را مي پردازي ،
و اي آنکه نه تنها از عمل کم تشکر مي کني بلکه پاداش بزرگي بر آن در نظرمي گيري ؛
اي آنکه به هرکه به تو نزديک شود نزديک گردي ،
و هرکه را به تو پشت کند به سوي خود مي خواني ...
و اي خدائي که نعمتت را تغيير نمي دهي و در عذاب ما شتاب نمي نمايي ،
و درخت نيکي را به ثمر مي رساني تا در ثواب بيفزايي ،
و از گناهان ميگذري تا محو شود .
آرزوها هنوز به انتهاي کرمت نرسيده،برآورده شده برگشتند ،
و ظرف هاي درخواست ها از منبع بخششِ تو لبريز شدند ،
و صفت ها به حقيقت تو نرسيده،از هم گسيخته اند ؛
پس بالاترينِ برتري ها و با شکوه ترين همه ي عظمت ها بي ترديد از آن توست ...
بــــاز آ ...
ای روشَنایِ دیده ام ، آرام جان خسته ام
در انتظار مقدَمَت ، دل را به لطفت بسته ام
بازآ دوباره در بَرَم ، شوری فتاده در سرم
باز آ مرا اینجا ببین ، وقت غروب دیگرم
پر می زند هر دم دلم ، مشتاقم از روی کَرم
بخشی منِ دلداده را ، یکدم حضورِ «حاضرم»
تو مُنتهای حاجتی ، در عین قدرت رحمتی
شایسته باشد گر کنی ، حاجت روایم ای سخی
ثور و ثریا را بگو ، شمس و قمرها را بگو
اندر زمین و آسمان ، رب رحیـــما را بگــو
جویای اویم هرزمان ، عشقش گرفته درمیان
صبرم دوصد چندان کنم ، کاید به بالینم عیان
چله نشینم بهر تو ، افتاده ام در بند تو
بازآ و بازم می رهان ، چون کس ندارم غیرِ تو
حور و پری شاد آمده ، آزادِ آزاد آمده
آنکو که حول عرش رب ، یارش به دیدار آمده
خوش باش حالا بنده ای ، کز حوریان هم برتری
گر سرنهی بر امر رب ، از این و آنَت می رهی
دزدان ره اندر کمین ، من مانده ام اینجا غمین
باز آ کنارم ای خدا ، با تو شوم از متّقیــن
ذکر تو آرامم کند ، دیدار تو شادم کند
اُدعونی اَستَجِب لَکُم ، خواهم که آزادم کند ...
خدایا ...
در آواي سنگين سکوت امشب ،
در دست افشاني رويا در ظرافت يک متن ،
در راز ناشناخته‌ي زيستن ؛
تو را عاشقانه مي‌خواهم ...
در پوچي يک توهم در اوج وصال ،
در سوداي محکومانه‌ي عشقي ،
در روياي مشکوکانه‌ي وصلي ؛
تو را مجنون‌وار مي‌کاوم ....
در پژواک انديشه‌هايم ،
در سايه‌ي آرزوهايم ،
و در اوج فاصله‌اي ميان کام و دل ؛
تو را مي‌خواهم ...
در سادگي يک غزل ،
در شور يک عشق ،
در وجد عارفانه‌ي يک نيايش ،
در تبلور يک رويا ؛
تو را مي‌خواهم ...
مرا در بي‌کسي امشب ،
در غربت لحظه لحظه ی تنهاييم ،
درياب ...
مرا در درياي بي‌کران زندگي ،
و در ويرانه‌هاي وجودي خسته ،
درياب ...
در بي‌صدا گريستن‌هايم ،
در عجزم از اين غربت ،
مرا درک کن ...
بار خدايا !
با وجود مهربان و گرمت ،
تار و پود فرسوده‌ي وجودم را از بين ببر ؛
با وجود نوراني خويش ،
پرده پرده‌ي تاريکي‌ام را نابود کن ؛
از تو مي‌خواهم بر‌فراز درياي وجودت ،
افکار شناور مرا به اهتزاز در‌آوري ؛
از تو مي‌خواهم در حجم تاريکي و هجوم غربت امشب ،
در سردي وجودم ،
مرا حامي باشي ...
آمین یا رب العالمین ...
|
گفتم : خدايا همنشينم باش ،
گفت : من مونس کساني هستم که مرا ياد کنند ؛
گفتم : چه آسان به دست مي آيي !
گفت : پس آسان از دستم نده ...
خدایا ؛ تو را میخواهم...
تعداد صفحات : 2
برای رضای او...